راهی جز مبارزه ی مسلحانه برای هر طیفی سیاسی یا حزبی در ایران نیست

مصاحبه ی  کوردانه: در مورد تظاهرات اعتراضی به مرگ مشکوک بانو فریناز خسروانی و حادثه ی کشته شدن سرباز وظیفه ای در بانه با یکی از فعالان سیاسی ایلام آقای" شورش شهباز" مصاحبه ای داشتیم.  

پرسشهایی را با ایشان در میان گذاشتیم و ایشان در پاسخ به پرسشهای"کوردانه" در خصوص این حادثه و نوع موضع گیری احزاب و کشته شدن یکی از کادرهای نیروی انتظامی به شرح ذیل پاسخ دادند:

س: نظر شما در رابطه با حمله پژاک به ایست بازرسی در نزدیک بانه که طی آن یک افسر  و سرباز وظیفه کشته شد، چیست؟

ج: متأسفانه مبارزه ی مسلحانه چیزی نیست که خواست احزاب کوردی باشد. اما اگر نگاهی به چند دهه ی اخیر از بدو بر سرکارآمدن این سیستم در ایران داشته باشیم، رویکردی که نظام در قبال مسائل ملیتی از همه مهمتر مسئله ی کورد در پیش گرفته است کاملاً رویکرد و عملکردی امنیتی آنهم با دست آویزهای مختلف و زدن اتهام تجزیه طلبی یا همدستی با اجانب به وفور در جهت تصفیه ی خواسته های به حق سیاسی و... ملت کورد را در کارنامه اش می توان دید.حتی برای لحظه ای از چنین موضعی عقب نشینی و یا انعطافی در حل این مسئله از سوی نظام دیده نمی شود. اعدامها و صدور احکامهای سنگین برای فعالان سیاسی کورد خود بیانگر حقیقتی تلخ از بازتابهای عملکردهای این نظام می باشد.

س: پژاک اعلام نموده است که به خاطر انتقام قتل فریناز خسروانی  این حمله را انجام داده است  آیا این حرکت کمکی به آزادی در کوردستان است؟

ج: مسئله ی این دخترخانم فقید کورد مسئله ای نخستی نیست که در ایران و کوردستان روی میدهد. ولی باید اینرا بدانیم تا کنون در ایران هزاران مورد قتل از قتلهای ناموسی تا به اسیدپاسی یا تجاوز مامورین امنیتی به زنان و دختران از بدو برسرکارآمدن این رژم بصورتی سیستماتیک چه در سطح جامعه و یا  در زندانها صورت گرفته و می گیرد. چنین اقدامی نباید حمله ای عنوان شود و اگر مقابله به مثلی عنوان شود هم کافی نیست و باید ضرب شستی تندتر از این به این نظام نشان داده می شد. آزادی همچون حق گرفتنی است و نیاز به کمک ندارد و باید آنرا گرفت.

س: حرکت نظامی در شرایط کنونی چه نقشی می تواند در مبارزات داخل ایران و کوردستان داشته باشد؟

ج: بدلیل نبود حرکتی منسجم و سازماندهی شده یا بهتر بگویم بی تفاوتی جامعه نسبت به چنین مسائلی، همیشه چنین حوادثی اگر واکنشی اعتراضی از سوی عده ای از مردم بدان صورت گرفته است به شدت تمام  از سوی نیروهای امنیتی - انتظامی سرکوب شد. حال با چنین روندی اگر هر نیرویی در کوردستان یا در نقاط دیگر ایران در پی انتقامی از نیروهای امنیتی – انتظامی( که بازوی اجرائی اقدامات خشونت آمیز نظام هستند) بعمل آورد، کاملاً مشروع و بجاست.

چرا؟ بدین دلیل که این سیستم دارای ساختاری غیردموکراتیک و هرگونه اعتراضی را با شدیدترین شیوه ی ممکن سرکوب می نماید.

س: خیلی از فعالان سوشیال میدیا حمله و کشته شدند سربازان و افرادی که در حال خدمت نظام وظیفه هستند کاری غیر انسانی می دانند نظر شما در این رابطه چیست؟

ج: دیدگاه ها و نظراتی مغرضانه در اینباره معمولاً عنوان می شود، ولی کسانی که علیه چنین مسئله ای جبهه می گیرند یا موضعی مخالف دارند از این مسئله که نظام در کوردستان ایران با آرایشی امنیتی که از طریق سپاه آرایش و نظم  داده می شود، کاملاً غافل یا حتی بی خبرند.

باید از این فعالان مدنی چه در داخل و چه در خارج پرسیده شود: تمامی آنانی که با لباس نظام آنهم در قالب امنیتی و انتظامی حقوق مردم کورد را ضایع می کنند و  نمونه ی بارزی که مداوم می توان بدان اشاره کرد: کولبران کوردی که برای بدست آوردن لقمه ای نان در مرزها با شلیک آنان کشته می شوند و از فرماندهان خود مرخصی تشویقی یا حتی پاداش ماهانه دریافت می کنند، آیا کاری غیرانسانی نیست؟. نباید یک روی سکه را دید و در مخالفت با جریانات سیاسی کوردی هر حقی را ناحق جلوه داد. معنای مبارزه ی مدنی این نیست. چنین نگرشی از سوی طراحان چنین مسئله ای خواسته یا ناخواسته در راستای مشروعیت دادن به اقدامات نظام در کوردستان قرار خواهد گرفت. نباید در لوای مبارزه ی مدنی به موضوعاتی پرداخت که بیشتر  بوی جانبداری از نظام در آن بمشام میرسد. چرا هر اقدامی از سوی احزاب کوردی مورد اعتراض شدید و رادیکال این فعالان مدنی است، اما اعترا          ضی حتی به شدت ده درصد چنین اعتراضی که به جریانات کوردی دارندنسبت به نظام بعمل نمی آورند؟.

س: پیشنهاد شما به پژاک و سایر احزاب که معتقد به مبارزه مسلحانه هستند چیست؟

ج: این نظام بدلیل نگرش ایدئولوژیک دینی که دارد نیاموخته و نخواهد آموخت، چگونه قرائتی از حقوق پایمال شده ملیتها داشته باشد؟. همیشه این نظام در بیراهه طی طریق می کند و با پیش کشیدن مسائلی حاشیه ای یا حتی زدن اتهامهایی ناروا به مطالبه کنندگان حقوق که احزاب سیاسی کورد در شرق کوردستان می باشند، راه تصفیه کردن و نابودی احزاب را در پیش گرفته است. ترورهای رهبران کورد تا به کشتن کادرهای سیاسی احزاب چه در زندان و چه در خارج از زندان راهیست که این نظام همیشه همچون استراتژی غیرقابل تغییر از آن استفاده کرده و می کند.

با چنین رویکردی که نظام حاکم بر ایران دارد و اجازه ی اعتراض مدنی یا فعالیتی سیاسی دگراندیشان به ویژه فعالان کورد در آن به اعدام و... محکوم است، راهی جز مبارزه ی مسلحانه را برای هر طیفی سیاسی یا حزبی حال چه کوردی باشد و یا غیره  در ایران باقی نخواهد  گذاشت.